Ok. Wróciłam. Cała i zdrowa. Żyję i dobrze się mam. Ku Waszej uciesze lub trwodze, tego nie wiem

Jeśli napiszę, że było zajekurwabiście, to Wam nie wystarczy, prawda?
Nie wystarczy. Mi też by nie wystarczyło

Jako, że temat jest o MCR, opiszę tu moje wrażenia odnośnie samego koncertu. Bo uwierzcie, podróż, nocleg, urok Sztokholmu i kosztów życia w nim to temat na zupełnie inną dyskusję. Lub na wątek "wyrzuć to z siebie".  O ile w ogóle nie na jakąś książkę o.O

Cóż, ot czego by tu zacząć..? Tak. Od totalnego, forumowego bluźnierstwa:

SZTOKHOLMSKI KONCERT MY CHEMICAL ROMANCE TO NAJLEPSZA IMPREZA TEGO TYPU, NA JAKIEJ BYŁAM W CAŁYM MOIM DWUDZIESTOJEDNOLETNIM JUŻ ŻYCIU. JESTEM KOMPLETNIE ŚWIADOMA TEGO CO PISZĘ I PISZE TO NA TRZEŹWO.

SORRY MARSI. ZNOWU KTOŚ OKAZUJE SIĘ POD JAKIMŚ WZGLĘDEM SENSOWNIEJSZY OD WAS

Najśmieszniejsze jest jednak to, że mimo iż koncert był najlepszy wśród wszystkich, na których dotąd byłam, publiczność była chyba jedną z najgorszych. Nie pytajcie mnie, jak to jest możliwe. Nie jestem w stanie sensownie tego wyjaśnić. Po prostu postanowiłam kompletnie oddzielić wrażenie związane z samym show od tego, jak zachowywali się niektórzy ludzie, bo to drugie również nadaje się raczej na temat "wyrzuć to z siebie".

Ale wyrzucać będę potem.

Potraficie wyobrazić sobie półtorej godziny czystej magii wywołanej słuchaniem na żywo piosenek zespołu, który kochacie od lat..? Ja myślałam, że potrafię. Okazało się, że jednak nie wiem wszystkiego. MCR na scenie roznoszą. Są świetni. Są najlepsi.

Ale powinnam zacząć od początku. W zasadzie o supporcie nie ma co dużo pisać - muzę grali niby nie najgorszą, ale jakoś nie potrafili mnie rozrusząc. Szczerze, nawet nie pamiętam, jak nazywał się ten zespół. Pograł pół godziny, potem zszedł i szczerze, to z każdym kawalkiem jaki grali, błagałam, żeby już skończyli. Najzwyczajniej w świecie nie mogłam doczekac się MCR. Oczywiście po supporcie była przerwa techniczna, troche za długa, na MCR też trzeba było jeszcze czekać, ale było warto. W ciągu wspomnianej już półtorej godziny (za krótko za krótko. zleciało jak z bicza strzelił) zagrali 18 kawałków (można? Oczywiście, że można jak się gra i śpiewa a nie przez znaczną część koncertu pieprzy o niczym tylko po to, żeby usłyszeć jak laski piszczą na widok wokalisty). Nie wszystkie będą w kolejności, ale najłatwiej będzie mi je wymienić i opisać, jak tylko najlepiej będę umiała, co się wtedy działo i jak się czułam.

1. Na Na Na - dopiero kilka godzin przed koncertem dowiedziałam się, że od tego zaczynają teraz każdy występ. Taki zastrzyk energii na sam początek jest
PRZEWSPANIAŁY! Nie znam tekstu całej piosenki, ale to nie przeszkadzało mi bawić się jak szalona i piszczeć jak tylko usłyszałam pierwsze dżwięki a na  scenę wyszedł Gerard Way *____* JAK JA KOCHAM TEGO GOŚCIA!

2. Thank you for a venom - szczerze, nie spodziewałam się tego kawałka. Nie spodziewałam się czegokolwiek ze starszych płyt, poza Heleną, I'm not ok i
Ghost of you (którego btw nie zagrali   ). Okazało się, że na koncercie ten kawałek sprawdza się niesamowicie.

3. PLANETARY (GO) *______________________* Wiedziałam, że ją zagrają, bo zawsze ją grają. Ale mimo to, jak Gerard powiedział, że teraz chce zobaczyć jak wszyscy tańczą i że bedzie ten kawałek, to oszalałam. Przecież. To. Jest. Mój. Ulubiony. Kawałek. Z. Płyty. Danger. Days

I od tego momentu moja pamięć szwankuje, więc będę szła nie kolejnością, a kawałkami, które pamiętam:

4. SING - ta piosenka to stał się niejako hymn. Śpiewana praktycznie cała z publicznością, może nie tak energiczna jak pozostałe, ale robi niesamowite wrażenie. Ludzie robili dokładnie to, co należało robić - spiewać dla samej idei, bo śpiewanie i muzyka to jedyne, co czasem człowiekowi zostaje.

5. Summertime - tu o dziwo było dosyć spokojnie. Osobiście - bardzo dobrze, bo dla mnie była to okazja, żeby złapać oddech. Poważnie. Na innych kawałkach dawałam z siebie wszystko - głosem, ruchem, skakaniem. I myślałam, że umrę walcząc a ludźmi o miejsce i o lepszy widok na scenę. Na Summertime w zasadzue tylko słuchałam

6. The only hope for me is you - średnio lubię ten kawałek, ale brzmi cudownie..

7. DESTROYA *_____________* Tez średnio lubię, ale nie jesteście sobie w stanie wyobrazić, jak cała sala z wyciągniętymi w górę rękami śpiewa ten kawałek. To trzeba zobaczyć, trzeba tam wtedy być. Jest moc. Dosłownie.

8. Vampire Money *___* KOlejny zastrzyk energii. Mimo, iż kompletnie nie miałam siły, nie mogłam przestać na tym skakać.

9. MAMA *____________*  Pierwsza piosenka MCR, jaką w ogóle usłyszałam, dzięki której pokochałam ten zespół. I usłyszałam ją na żywo. wrażenie BEZCENNE! Wyśpiewałam chyba całą, razem z Gerardem

10. TEENAGERS - na tym kawałku bawiłam się zdecydowanie najlepiej *_______________*

11. House of Wolves - piosenkę lubię tak naprawdę od niedawna, odkąd się dowiedziałam, że grywają na koncertach. Kawałek MIAŻDŻY *___________*

12. Welcome to the Black Parade - wiem, że się powtórzę, ale też miażdzy i rozkurwia. Nie umie wyrazić tego inaczej.

13. Famous Last Words - jeden z moich ulubionych z TBP. Na żywo jest jakieś 10937467285632018647 razy lepszy. Nie przesadzam.

14. Helena - tu, przyznam szczerze, I sucked. Nie znałam tekstu. Ale to mi nie przeszkadzało szaleć

15. I'm Not Ok - coś niesamowitego. Z tego co wiedziałam, na tym kawałki publiczność bawiła się najlepiej. Na tym i na Teenagers. Czemu mnie to nie dziwi..? Trzeba być na koncercie MCR, zeby śpiewać "I'm not ok" i czuć, że przeżywasz jedną z najwspanialszych nocy w życiu. nie żartuję *___*

16. Hang 'em high - od koncertu jestem fanką tego kawałka. To, co działo się w trakcie jego grania.. tego nie da się opisać o.O

17. Cancer - nie spodziewałam się tej piosenki. Nie w taki sposób. Światła przysłoniły kompletnie scenę, G. wyglądał jakby był za mgłą i śpiewał. A publicznośc razem z nim. Cały kawałek. Od początku do końca. Może to kwestia koncertów, które ostatnio oglądałam, ale wrażenie tego wykonania było takie, jak na koncertach Queen piosenki "Love of my life" - wokalista i fani stanowią niemalże jedno. Powiedzieć, że to było genialne, to za mało.

Potem była chwila przerwy, na tył sceny został wciągnięty podświetlony transparent z napisem MCR, następnie chłopaki wyszli i zaśpiewali jeszcze:

18. Bulletproof Heart - *_____________________* Oszalałam ze szczęścia.

Nie wiem, co napisać jeszcze. Było kilka minusów, m. in. to, że nie wzięłam aparatu, bo bałam się dokładnego sprawdzania i konieczności zostawienia go nie wiadomo gdzie i nie wiadomo za ile (NIC, ale to NIC nie mówicie mi o cenach w Sztokholmie. NIC). Skutkiem tego nie mam ich zdjęć, tylko chujowe w komórce. Okazało się potem, że kontrola tam sobie jaja zrobiła, a niektórzy ludzie wnieśli takie lustrzanki, że gdy to zobaczyłam, miała ochotę się rozpłakać z bezsilnej wściekłości Ale z drugiej strony, jak sobie pomyślę, że zamiast się bawić, miałabym jak głupia kręcić jebany filmik i wnerwiać się, że ktoś mi zasłania, to sama spieprzyłabym sobie koncert. Z resztą, i tu przechodzę do drugiej kwestii - nie stałam tak blisko jak chciałam. Na tym koncercie dowiedziałam się, co znaczy strefa pod sceną i strefa dalsza. Niestety, mieliśmy bielty do dalszej. Stałam w miarę blisko, ale momentami zasłaniali mi widok na scenę.  Na G. napatrzyłam się gdzieś mniej więcej w połowie koncertu   potem uznałyśmy z Natalią (jedną z 3 osób, z którymi tam byłam), że pierdolimy oglądanie G i tańczymy, bez względu na to, z której strony sceny akurat się znajduje i czy go idealnie widać No i ta publiczność o.O Albo nie ruszali się w ogóle, a gdy ktoś spróbował, to atakowali z łokcia, żebyś ich tylko nie dotknął (taka jedna jeździła mi po żebrach łokciem, aż w końcu zaczęłam deptać sukę po stopach) albo wręcz przeciwnie, pchali się, żeby tylko stać bliżej i/lub skakali nie patrząc, czy lądują na Twojej stopie, głowie, czy czymkolwiek, co momentami zakłócało odbiór, ale cóż, koncert to żywioł Ale i tak najlepsza była gościówa, która wniosła na salę wielką torbę i postawiła ją sobie pod nogami. Myślałam, że się o to wyjebię o.O A jednej gościówie totalnie podeptałam bluzę ale kij jej w oko, trzeba było nie kłaść na podłodze

Podsumowując - szwedzką publiczność wyrzuciłabym do śmieci, pozytywnie zaskoczyli mnie tylko formując sensowną, kulturalną kolejkę do wejścia. Staliśmy w olbrzymim wężu, nikt się nie pchał, nie było żadnych bramek i wejścia na hurra o.O  W Polsce to by nie przeszło

Natomiast samo MCR *__________________________* Stało się to, czego się obawiałam:

UZALEŻNIŁAM SIĘ OD KONCERTÓW KOLEJNEGO ZESPOŁU. SZTOKHOLMSKI KONCERT MCR BYŁ PIERWSZYM I NA PEWNO NIE OSTATNIM, NA JAKI POJECHAŁAM !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Aha i jeszcze jedno:

GERARD WAY ZAJEBIŚCIE ŚPIEWA NA ŻYWO *___*

Nie odpierdala lipy, nie każe połowy piosenek śpiewać fanom (chociaż i tak robią to razem z nim) A "jump" usłyszałam od niego chyba tylko 2 razy. I wiecie co..? Wiecie, jakie TO jest zajebiste..? TO się nazywa PROFESJONALIZM.

To się nazywa My Chemical Romance