Videlchan ja miałam to samo, ludzie wstali i wyszli a ja ze znajomymi siedziałam i nie wierzyłam, że to koniec.
a co do soundtracku to mi się przypomniał moment jak Dominik mówi 'mógłby pan przyciszyć...i jeszcze troszkę' itd. jestem pod mega wrażeniem gry aktorskiej Kuby Gierszała.

Pieprzę to. Wciąż nie uporządkowałam sobie w głowie pewnych przemyśleń odnośnie tego filmu, ale muszę parę rzeczy napisać.

Zawiera spojlery! Dużo spojlerów.

Nawet nie wiem, od czego zacząć. Może napiszę, że jestem fanką prawie każdej postaci, która pojawia się w filmie.

Dominik - osoba, która ma poważne problemy z wyrażaniem swoich emocji a także akceptacją tego, że nie wszystko może mieć na długo przed tym, zanim trafia do sali samobójców. Z jednej strony próbuje być silny i stawić czoło wszystkim śmiejącym się z niego w szkole ludziom, z drugiej niesamowicie podatny na wpływ znajomych (w zasadzie znajomej) z internetu. Nie zauważa, kiedy sytuacja zaczyna go przerastać, kiedy uzależnia się od sieci i sali samobójców. Oraz od Sylwii. Na swój pokręcony sposób i w najmniej odpowiednich momentach szczery do bólu. Pełen wewnętrznej agresji, która uwidacznia się zwłaszcza w scenie, kiedy chce żeby matka cierpiała (tu pierwszy raz się przestraszyłam), a także gdy zaczyna przeklinać swoich rodziców z bezsilnej wściekłości bo odebrali mu sens jego ówczesnej egzystencji, czyli internet (tu też się go bałam). Rozpieszczony i jednocześnie strasznie zaniedbywany emocjonalnie przez rodziców - i to był chyba początek jego końca.

Rodzice Dominika - kurcze, oni go nawet na swój sposób kochali, tylko żyli bardziej własną wizją jego osoby i jego przyszłości (oby tylko wyrobić się z leczeniem do matury) niż nim samym. Nie widzieli żadnego problemu. Na każdy wysyłany przez niego sygnał reagowali chyba najgorzej, jak tylko można. Przez długi czas nie zauważali problemu. Słabo znali własnego syna, co niestety zdarza się rodzicom coraz częściej. I o chorobach wiedzieli więcej niż lekarz - to też niestety się zdarza. Skupieni na własnych karierach, zachowaniu pozorów w towarzystwie przyczynili się bardzo do tragedii Dominika.

Sylwia - niesamowita postać. Destrukcyjna. Toksyczna. Szalona. Tworzy własny świat, własne królestwo, w którym skupia poddanych sobie, podobnych do siebie ludzi. Internet jest jej jedynym światem, "nienawidzi realu". Celem, marzeniem Sylwii jest umrzeć. W sposób epicki. Tabletki i wieczny sen. Jednak mam wrażenie, że w decydującym momencie zabrakłoby jej odwagi. Dowód? Nie zjawiła się na spotkaniu z Dominikiem, który w ostatecznym rozrachunku okazał się być bardziej konsekwentny w poglądach, niż ona. Sylwia doprowadziła go do skraju - przez nią zrobił to, co zrobił. Pozostaje mieć nadzieję, że śmierć Dominika, która w końcu sprawiła, że Sylwia wyszła z domu nie poszła na marne i że wstrząsnęła jej światem jak cholera. Jedyna osobą, która poznała prawdę o niej i głośno to powiedziała był członek sali samobójców, którego wyrzucili, gdy pojawił się Dominik.

Postacie psychiatrów. O ile facet jeszcze się broni, bezsilny wobec upartej postawy rodziców, o tyle kobieta jest przerażająca. Jednak faktem jest, że w jednej kwestii miała rację - terapii powinna poddać się cała rodzina.

Środowisko szkolne Dominika - nic zaskakującego, że śmiali się z tego, co zdarzyło się na treningu. To akurat reakcja, której można było się spodziewać. Co nie znaczy, że głowny bohater nie miał prawa czuć się przerażony. Miał do tego kurewsko uzasadnione prawo. Natomiast to, co działo się na studniówce...
Czy w dużych szkołach/miastach naprawdę dzieją się takie rzeczy...? Byłam w szoku.

Uważam, że film jest świetny. Przerażający, dający po bani ale jednocześnie świetny. Pomysł na animacje początkowo mnie drażnił ale potem pomyślałam sobie, że na dobrą sprawę niektórych sytuacji nie dałoby rady przedstawić w realu, przed ekranem komputera. Sala samobójców miała swoją specyfikę, hierarchię, zasady. Dobrze je pokazali. Muzyka, jak już pisałam dobra. Gra aktorska na niesamowitym poziomie. Zakończenie miażdży. Nie spodziewałam się happy endu, ale to co zobaczyłam.. zamurowało mnie na dłuższą chwilę. Nieczęsto mi się to zdarza.

Długo nie zapomnę tego filmu.

K super recenzja Mnie końcówka nie zaskoczyła,bo niestety gdzieś w internecie ktoś wspaniałomyślnie opisał zakończenie i ja to zobaczyłam! Nie zmienia to tego,że i tak cholernie mi się podobało.

videlchan napisał:

K. to ma talent do pisania takich rzeczy. Ja to wciąż jestem w zbyt dużym szoku żeby jakkolwiek to skomentować... O.o

Wciąż? Ja juz ochłonęłam i polecam ten film każdemu, kto mnie o niego pyta.

O nie, tylko nie Twoje sny o_O
Ja mojemu bratu polecałam. Jak zaczęłam opisywać, to kazał mi przestać bo napisał, że sam chce to obejrzeć. Ale myślę, że go zachęciłam.

videlchan napisał:

Moja najlepsza zachęta na ten film - nieźle ryje psychike... I każdy komu to powiedziałam stwierdził ze musi to obejrzeć. Ludzie są dziwni

Tez to zauważyłam, że ludzie lubią to określenie. Jak wolę mówić, że był ciężki. Lub że mnie porządnie wystraszył i zszokował.

Wprost genialny.
Każdemu powtarzam, że nie mogę uwierzyć, że to polska produkcja. Nie widziałam jeszcze tak dobrego polskiego filmu.  Historia porusza i daje wiele do myślenia. Tak, zdecydowanie. Ponad godzinę chodziłam po galerii z "wielkimi" oczami. Wchodziłam do sklepów i po chwili wychodziłam bo byłam tak oszołomiona, że nie mogłam patrzeć na nic (co u mnie się nie zdarza!).

Jedyne co mnie denerwowało to publika. Jak ludzie, w scenach grozy, mogą się śmiać?! Grr.

Jeszcze raz w 100% polecam.

Ostatnio edytowany przez Makenna (2011-03-30 16:14:58)